Լինում է, չի լինում, մի չալպուտուրիկ գառնուկ է լինում: Մայր ոչխարը, երբ գնում է արոտի, փոքրիկ գառնուկը շատ է տխրում: Մինչ մայրիկի գալը նա դուրս է գալիս բնից, արածում ծաղիկները, վազվզում կանաչ խոտերում: Երբ մոտենում է մայրիկի գալու ժամանակը, գառնուկը շատ անհանգիստ է դառնում` մայելով վազվզում է այս ու այն կողմ: Կամաց–կամաց մոտենում էր հոտը, և մայր ոչխարը վերջապես մոտեցավ բնին: Գառնուկը, ուրախանալով, թռչկոտելով, պոչը շարժելով, մոտեցավ իր մայրիկին: Գլուխը քսեց մայրիկի վզին, կարոտագին ձայն արձակեց, իսկ մայրիկը, նույնպես կարոտած, մայուն արձակեց ու լիզեց գառնուկի գլուխը: Այդպես են կենդանիները արտահայտում իրենց սերն ու կարոտը:
Դավիթ Վանեսյան
|